ناخدا خدر از سلاله‌ی مردان دریا بود؛ مردی از طایفه‌ی بزرگ و ریشه‌دار قنواتیان بندر ماهشهر؛ مردی که نامش با غیرت، ایمان و موج‌های خلیج همیشه‌فارس گره خورده است.
تین نیوز |
نامش خدر بود، اما مردم بندر با مهر و احترام، او را «خدر بوبندر» صدا می زدند؛ لقبی برخاسته از اصالت و ریشه. پدرش «بندر» نام داشت و چون خدر نزد پدربزرگش «واحد بزرگ» پرورش یافت، مردم با محبت می گفتند: «خدرِ بوبندر»؛ یعنی خدر، فرزند بندر.
با دستانی پینه بسته و دلی سرشار از ایمان، در امواج خروشان خلیج، روزیِ حلال می جُست و درس مردانگی می داد. سال ها تلاش و صداقت، او را به یکی از ناخدایان نامدار ماهشهر بدل ساخت؛ مردی که دریا برایش نه کار، که زندگی بود. در روزگار پیش از انقلاب، با همه ی سختی ها و فشارها، قامت راست نگه داشت و در کنار مردم، نماد کار، صداقت و مقاومت شد. با پیروزی انقلاب اسلامی، در صف نخست مؤمنان بندر ایستاد و با ایمان و صداقت، همراه مردم در مسیر انقلاب گام برداشت.
آنگاه که جنگ تحمیلی آغاز شد و جنوب کشور در آتش و خون سوخت، خدر بوبندر چون همیشه به میدان آمد. او از رزمندگان هشت سال دفاع مقدس بود؛ مردی که نه تنها در خشکی، بلکه در دل دریا نیز برای جبهه جنگید.
در روزگاری که دشمن راه های زمینی را بست و تنها اسکله ی ماهشهر روزنه ی امید به آبادان و خرمشهر بود، این مرد دریا دل به موج زد و با دیگر لنج داران غیور، شبانه روز در خدمت جبهه ها بود؛ رزمندگان، مهمات و آذوقه را از دل دریا و زیر آتش دشمن به خط مقدم می رساندند.
هوا پر از دود و آتش بود، اما دل او دریایی آرام. در میان فریاد امواج و بمب های دشمن، ایمانش لنگر اطمینان بود. خود را سرباز بی نام انقلاب و امام حسین(ع) می دانست و با افتخار می گفت: “دریا سهم ماست، ولی نجات جبهه ها وظیفه ی ماست.”بارها داوطلبانه به جبهه رفت و خاطرات لبخندهایش هنوز در ذهن همرزمان زنده است؛ همان لبخندی که در دل طوفان، امید می کاشت. رزمندگان با شوخی های جنوبی اش می خندیدند و با احترام می گفتند: خدر همیشه هست؛ همیشه آماده ی خدمت.
در کنار همه ی دلاوری ها و رشادت هایش، دل او خانه ی عشق بود؛ سال ها از عمرش وقف عزاداری سیدالشهدا علیه السلام شد. منبر و مجلس امام حسین علیه السلام را درِ خانه اش برپا می کرد و هر سال با شور و اخلاص، خادمی هیأتی را بر عهده داشت که بیش از پنجاه سال است چراغش روشن مانده است. در ایام محرم، صدای نوحه و سینه زنی از خانه ی حاج خدر بلند می شد و اهالی محل با عشق حسینی گرد آن مجلس جمع می شدند. این هیأت قدیمی و ریشه دار، یادگار ایمان و اخلاص اوست و امروز به همت فرزندانش همچنان برقرار است و ان شاءالله تا همیشه پابرجا خواهد ماند؛ چراکه درِ خانه ی خادم الحسین، هرگز بسته نخواهد شد.
پس از پایان جنگ نیز آرام نگرفت. با همان روحیه ی جهادی، در صنعت، مرغداری و تولید خوراک دام مشغول شد و در آبادانی منطقه سهم گرفت. پدری مهربان، رفیقی صادق، و تکیه گاهی مطمئن برای خاندان و مردمش بود. او شناسنامه ی بندر بود؛ نماد غیرت جنوبی و اصالت قنواتی.
سرانجام، در ۲۵ مهرماه ۱۴۰۴، دریادل ماهشهر و رزمنده ی دفاع مقدس به دیدار معبود شتافت. اما نامش تا ابد در دل دریا و در یاد مردم جنوب جاری خواهد ماند؛ چراکه مردان دریا و خادمان حسین(ع) نمی میرند،بلکه در موج ها و در عزای حسینی، جاودانه اند.
بلاگ خبری مکران آریا دریا
