به گزارش گروه بین‌الملل مانا؛ به گفته بن پینینگتون، بنیان‌گذار مؤسسه رسانه‌ای Polaris Media و نویسنده کتاب در آستانه انتشار «ایجاد موج: راهبرد‌های روابط عمومی برای تحول در صنعت دریایی»، اکنون زمان پاسخ‌گویی صنعت فرا رسیده است؛ چراکه بی‌توجهی چند دهه‌ای به ارتباط مؤثر با رسانه‌های عمومی، صنعت دریایی را در معرض بحرانی ارتباطی و اعتباری قرار داده است.
عقب‌نشینی بی‌سابقه پس از چهار دهه
اوایل ماه جاری، نمایندگان IMO تحت فشار ایالات متحده رأی دادند تا چارچوب خالص صفر انتشار (Net Zero Framework) را به مدت یک سال به تعویق بیندازند؛ تصمیمی که از سوی بسیاری از ناظران به‌عنوان بزرگ‌ترین عقب‌گرد سیاستی در ۴۰ سال گذشته توصیف شده است.
روزنامه Wall Street Journal در واکنشی تند نوشت: «یک نهاد وابسته به سازمان ملل که شاید نامش را نشنیده باشید، قصد داشت نخستین مالیات جهانی بر کربن را بر حملونقل دریایی اعمال کند. خوشبختانه از این تصمیم عقب نشست.»
این موضع، به‌گفته پینینگتون، نشان می‌دهد صنعت کشتیرانی به دلیل نداشتن راهبرد ارتباطی منسجم، به‌راحتی در برابر برداشت‌های رسانه‌ای بیرونی آسیب‌پذیر شده است.
کشتیرانی و IMO در مسیر‌های متفاوتی حرکت می‌کنند
نشانه‌های شکاف میان نهاد‌های سیاست‌گذار و بدنه صنعت از ماه گذشته و در جریان هفته بین‌المللی کشتیرانی لندن نمایان شده بود؛ زمانی که مدیرعامل شرکت ABS، آقای کریستوفر ویرنیکی، هشدار داد: «کشتیرانی و سازمان بین‌المللی دریانوردی در دو مسیر متفاوت حرکت می‌کنند.»
تحلیل‌گران معتقدند این اختلاف آشکار که اکنون با تعویق سیاست‌های کربن‌زدایی تشدید شده، اعتماد به رهبری IMO را تضعیف کرده و تصویر کلی صنعت دریایی را در افکار عمومی مخدوش ساخته است.
صنعتی در بزنگاه ارتباطی
پینینگتون هشدار می‌دهد: «صنعت کشتیرانی دیگر نمی‌تواند در سایه بماند. اگر خودش روایتش را تعریف نکند، دیگران این کار را خواهند کرد — احتمالاً نه به نفعش.»
او تأکید دارد که رهبران صنعت باید به‌صورت فعال و شفاف با رسانه‌ها ارتباط بگیرند و ابعاد واقعی و دشواری‌های فنی فرآیند کربن‌زدایی صنعت دریایی را تبیین کنند.
برآورد‌ها نشان می‌دهد هزینه گذار کامل به سوخت‌های پاک می‌تواند تا ۱.۹ تریلیون دلار برسد، آن‌هم در شرایطی که هنوز جایگزین مؤثری برای سوخت کشتی‌هایی با موتور‌هایی بیش از ۱۲۰ هزار اسب بخار وجود ندارد.
ضرورت بازتعریف تصویر عمومی
اگرچه کشتیرانی مسئول حدود ۳ درصد از انتشار گاز‌های گلخانه‌ای جهان است، اما در صورت تداوم روند کنونی، این رقم ممکن است تا سال ۲۰۵۰ به ۱۸ درصد افزایش یابد؛ زیرا سایر صنایع حملونقل (جاده‌ای، ریلی و هوایی) با سرعت بیشتری در حال کاهش آلایندگی هستند.
بااین‌حال، داده‌های موجود حاکی از پیشرفت قابل توجهی است: بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۹، انتشار دی‌اکسیدکربن در بخش کشتیرانی حدود ۱۴ درصد کاهش یافته، در حالی که حجم کل محموله‌های حمل‌شده نزدیک به ۴۰ درصد افزایش داشته است (بر اساس داده‌های Clarkson). در همان دوره، انتشار در حملونقل جاده‌ای ۲۰ درصد و در هوایی ۲۵ درصد رشد کرده است.
علاوه بر این، صنعت کشتیرانی میلیارد‌ها دلار در فناوری‌های جدید مانند بادبان‌های کمکی، سیستم‌های باتری، سوخت‌های جایگزین، هوش مصنوعی در مسیر‌یابی و نقشه‌برداری جوی و پاک‌سازی بدنه کشتی‌ها سرمایه‌گذاری کرده است.
از بحران تا فرصت
پینینگتون تأکید می‌کند: «این دستاورد‌ها باید نه‌تنها در رسانه‌های تخصصی دریایی بلکه در رسانه‌های عمومی و شبکه‌های اجتماعی مطرح و برجسته شوند. در شرایط بحرانی کنونی، صنعت باید روایت خود را بازپس گیرد.»
به باور کارشناسان، اکنون بیش از هر زمان دیگر، صنعت دریایی نیازمند شفافیت، ارتباط مؤثر و روایت‌سازی فعال است تا ضمن حفظ اعتماد عمومی، تصویر واقعی از تلاش‌های خود برای کربن‌زدایی را به جهان منتقل کند.
تعویق تصمیم‌گیری IMO درباره سیاست خالص صفر، صرفاً یک اختلاف فنی نیست؛ بلکه نشانگر شکاف ارتباطی عمیقی است که می‌تواند آینده‌ی اعتبار صنعت دریایی را تحت‌تأثیر قرار دهد. صنعت کشتیرانی باید پیش‌قدم در بازتعریف روایت خود شود، پیش از آنکه دیگران، این تصویر را با روایت‌های نادرست جایگزین کنند.
بلاگ خبری مکران آریا دریا
